Quannu i
cicali cantunu
li storii d’a nostra terra,
di prìncipi, templi e culonni,
di baroccu e fuiuti donni;
e a Trinacria chianci silinziusa
a suffirenza di lu gran cauru;
da li nìuri scaluni ‘e canali
na rossa vuci si spinci.
E ppi li strati si diffunni,
cu i frischi dammusi si cunfunni,
e i mammi dintra ‘e casi
cantunu i versi ai so carusi;
ca l’ascutunu ‘ncantati.
Và, o bbedda vuci,
và, ppi li virdi campagni,
risona fra l’ulivi
ca bbona ti canosciunu!
Sprufunna dintra i nivieri,
surdati di lu paisi
mannati da quarchi Diu
ppi ttinillu vergini commu Maria.
Và, o vuci rossa,
stinnìcchiti n’ta bbedda vallata
ca varda i ricchizzi di Osu
ogni mumentu di la iurnata.
Spinci l’uocchi, c’è a muntagna catanisa!
Vota a testa: nunn’è a stissa cosa!!!
E nun pò ssiri mai a stissa cosa!!!
Ah, quantu tira chidda di muntagna!
Cchiù nnichitta, certu,
ma duci e tutta nostra,
cu ddi petri supra
c’hanu vistu rigini e principessi,
e l’Etna forti!ma ‘ncantata
cci cantò milli e na sirinata.
Và, vuci di la dulcizza,
và, ciatu di la billizza,
arrifrischiti tuttu paru
i pinsieri nill’acqui friddi
comu lu mmarmuru nni la stagiuni
quannu u ielu di lu paisi è patruni.
Acqui ca scinnunu finu ‘e canali,
finu a lu cori di lu paisi,
unni li genti l’aspettunu,tutti,
quannu u suli, giallu, l’abbatti.
E unni chiddu co cori in gola,
co cori pazzu e nu do di pettu,
invoca a ttia, “Buccheresina Sua!”
e scoppia lu populu sutta o parchettu.
Sfama, o vuci, tutti i cumpagni
quannu u suli è ancura friscu
e prestu partunu ppi li campagni.
Dda unni la terra dà li so figghi
fra la musica di li frischi
e a ccorpi di rrumazzi.
Pugni iauti!Prazzi spinciuti!
Viva Bucchieri!
Viva l’ommi lauraturi!
Poi veni a sira.
U vecchiu s’arricampa co sciccarieddu;
e u vastuni di lo so cori
chianci di rraggia e chianci amuri.
A stadda è aperta e t’aspetta,
don Turiddu.
Cala u scuru supra o castieddu.
|