O chiar’i luna u ciumi trimulia
menz’a vallata, tristi n’luntananza,
anticchia i ventu porta na fragranza
ri menta, rosi nipitedda; e cria
na duci miludiusa puisia
ch’è sirena dilizia po me cori,
ca senti forti a vuci ri l’amuri,
e ‘nta st’immensu si perdi e s’estasia.
a notti ‘ntornu tutta cicalia,
n’marranzanu dindonga cu ducizza
sutt’a luna, e chianu m’accarizza
purtannu n’celu luntanu l’arma mia,
versu lu munnu ri li cosi ‘mmensi
a vagari, circannu tra li stiddi,
accumpagnatu ro cantu di li riddi,
u veru amuri, c’o me cori persi.
|